Hayat Denilen Bu Arenada…

Öyle bir curcuna ki bu arena…
Hayat deniyor, bunun adına…
Geçip gidiyor ömürler…
Al takke, ver külahlıklarda…
Altta kalanın canı çıksın nakaratlarının avamlığında…
Sarılıyor hep makaralar, bobinler yeni baştan…
Avaralıklarda ve aptallıklarda bir daha, bir daha…
İnsanlığın dünden ve hayattan ders almamışlığında…
Kimimiz kalburla su taşımalarda…
Kimimiz onmazlıklarda…
Kimimiz yağdanlık olmalarda…
Kimimiz kıç yalamalarda…
Gün tüketip, ömür eskitiyoruz bu arenada…
Yükleyerek günahlarımızı, kusurlarımızı, yanlışlarımızı atalarımıza…
Kâh biçare keçilere…
Kâh kara kediye, kâh postacıya, kâh bir başkasına…
Kendimizi sütten çıkmış ak kaşık sanmalarımızla…
Bir tahterevallinin hep aşağıda olan ucunda olmamızı bile fark etmemişliğimizle…
Çoğu kez kendimiz çalıp, kendimiz oynamışlığın cümbüşlüğünde…
Hayatı ıskalamaların hengâmesi ve ömür eskitmişliğinde…
An geliyor, çilede…
An geliyor, kahkaha kahkaha çoğalarak gülüşlerde…
Hayatı tüketip gidiyoruz işte, biz de…
Günlerin eskimiş,
Ömürlerin tükenip gidivermişliğinde…
Bir de bakmışız ki günün birinde…
Esamemizin bile okunmaz hale gelmişliğinde…
Göçüp gidiyoruz…
İmamın kayığına binmişlikle, alelacele, vesveselesine…
Adına hayat denilen bu arenada,
Bize biçilen rollerin değişmişliğiyle…
Kendi cehennem ateşimizin korlarında…
Yanıp tütüp, küllenip gitmecesine…
Dünyanın bâkî, insanın fânîliğinde…
An gelip gonca ömürlere doyamamışlığımızda…
An gelip hayatı hiç mi hiç tanımamışlığımızda…
Çoğunlukla da hayatı avara kasnaklıklarda,
Beyhudeliklerde, pisi pisine ıskalamışlığımızla…
Gün tüketip, ömür eskitmişliğimizle…
Hayat denilen bu arenanın bize dar gelmişliğiyle…
Göçüp giderek o dönülmez âlemlere…
Göçüp giderek o dönülmez âlemlere…

Mualla SEZGÖR YASSIBAŞ
Ereğli/ KONYA
29 / 11 / 2015
Saat;07_33