Öteki

(Van notlarımdan.)

Ulaşım konusunda henüz acemiyim, bu yüzden kızım beni merkezde bırakıyor ve ne zaman istersem gelip alıyor. Onu beklerken yorgun ayaklarımı dinlendirmek için kaldırım kenarına dizilmiş taburelerden birine oturdum.

O anda göz göze geldik. Kısa bir şaşkınlıktan sonra, görevi gereği yanıma yaklaşıp sordu: “Ne içersiniz?”

Yirmi-yirmi beş yaşlarında, zayıf, temiz yüzlü bir gençti. Neden ilgimi çekti bilmiyorum, ama onu izlemeye başladım. Hareketleri çok yavaş ve biraz sakardı. Düşürmek üzere olduğu bardağı yakaladığı anda bana baktı, ona gülümsedim.

Çayımı getirdiğinde daha rahattı. “Nerelisin abla?” diye sordu. Söyledim.

Birden heyecanla bir tabure çekip karşıma oturdu.
“Ben oraları gördüm be abla…” dedi.

Gezip gördüğü yerlerden büyük bir hayranlıkla bahsediyordu. “Ne garip,” dedim, sözünü keserek. “Ben köylere hayranım, sen şehirlere… Yaşımızın gereği olsa gerek.”

Bir anda yüzü bulutlandı. “Aslında,” dedi, “ben köyleri severim. Dedemin ağılında koyun otlatırdım, hatta sağardım bile.”

Gözlerindeki hüzün derinleşti ve devam etti:
“Sonra bir gün köyümüz boşaltıldı. Alıp başımı gittim, birçok şehir dolaştım, çeşitli işlerde çalıştım…”

Sustu. “Sonra?” diye üsteledim.
“Sonra,” dedi, “geri döndüm. Çünkü oralara ait değildim.”

Ayağa kalktı, iki adım attı ve o hiç unutmayacağım sözü söyledi:
“Biliyor musun abla, ben artık buraya da ait değilim. Ben hiçbir yere ait değilim.”

O, işine geri döndüğünde arkasından koşup şunu söylemek istedim:
“Üzülme çocuk, benim de senden hiçbir farkım yok.”

Sistem sizi sürekli taraf olmaya zorluyorsa ve siz tüm evreni sevgiyle kucaklamak istiyorsanız, hiçbir yere ait olamazsınız ve herkes için “öteki” olursunuz. Ben ve benim gibiler buna alışmak zorunda. Gözyaşlarım, insanca duygular taşıyan, insanı sevmekten başka hiçbir suçu olmayan tüm ezilenler için…

Nevin Aker