Bir Resmimiz Bile Yok…

Keşke olsaydı; hadi, renkli olanından vazgeçtik, bari siyah beyaz olsaydı. Ben siyahı seçerken, beyaz sende kalsaydı. Hani, son zamanların ironik sloganı; anda kalmak misali…

Doğum günümde bana aldığın Sezen Aksu’nun “Git, git, gitmeee” şarkısını dinliyorum, Çin malı, duygu yoksunu pikabımda: Kimin kime gittiği, ya da kimin kimde kaldığı belli olmayan, “Gitmek mi zor kalmak mı?” misali…

Şimdi en moda deyimiyle; sosyal medyada dönüyor resimler, hem de renkli, gülümseyen ve dramatik yoksunluk hüznünde… aslında öyle değilim de böyleyim gibi, bu yaşa gelmiş insanlar “sosyal mesaj” veriyor birilerine… yalancılar…

Bazen sahilde yürüyorum, tek başıma. Uzaklara bakıyorum. Dalgalar gelip ıslatıyor ayaklarımı, kum tanelerini alıp götürüyor bilinmez derinliklere, bazen de gözyaşlarım eşlik ediyor köpük köpük dalgalara; sessiz ve masumca… hani, sen yoksun ya, o bakımdan şey ettim gibi…

Eski arkadaşları arıyorum, lafı evirip, çevirip sana getiriyorum… “çok zaman oldu görüşmeyeli.” Diyorlar, sonra, benim hatırımı soruyorlar, öylesine laf olsun diye… “ne desem yalan olur” diyemediğim için insanları sarsmayacak klişe ve havalı sözcükleri seçiyorum; “İyidir yaaa, bu hafta İtalya’daydım. Bir resim sergisi vardı, falan…” oysa Yozgat’ta gibiyim… üstelik mevsimde sonbahar…  beş aydır ev kirasını ödeyemedim,  Suriyeli bir dükkandan aldığım sarma cigara içiyorum, içkinin tadını zaten unuttuk, mütedeyyin zamanların zoraki bekçisiyim…

Neyse, keşke bir resmimiz olsaydı, şöyle; ben senin arkandan sarılmış, ikimizde kahkahalar atıyorken, hem de en sahici olanlarından… senin, saçların beline kadar inerken, benim bıyıklarım en siyah halinde, gözlerimiz çakmak çakmak. Devrim mi? Güldürme beni… artık baharlar da rezerve…

En azından senin bir resmin olsaydı bende, “Tam ortadan yırtılmış hani siyah kazaklı anlıyorsun, değil mi?” yazabilseydim…

Kadir Veral