Biz Olmadan

Komşuların bebesi olanda, “Leylek bebek getirmiş” derlerdi hep birlikte sevinirdik. Acılar, sevinçler ortakmış ben değilmiş biz imiş herkes… Nereden bilelim. Köye tanış da gelse yâd da gelse, herkes hoş geldin eder, hal hatır sorardı. Köye gelene ikram şarttı. Konuk “Tanrı misafiri” sayılırdı o zamanlar. Hızır orucu sonunda cem edilirken her evden ekmekler gelir, kimden nasıl ekmek geldi sorgulaması yapılmadan; elle parçalanıp, karıştırılıp lokma diye dağıtılırdı. “Birlik cemi” biz olmanın nişanesi idi, sanki biz çocuklar farkında değildik.

Zaman çok kez geçmez dediğimiz karabasanlar arasında kara zindan olsa da girdaplar içinde akıp gider… Karabasanlar içinde bir melektir yanında, yörende olan dost üzüntüleri… Çok kez var gününde yanında, yörende olanlar birer su baloncuğu olur, dağılır. Ozan Çağdaş’ın dediği gibi; “DÖN KENDİNE ÇOCUK” der yürürsün…

Ben derim ki; Ben bir ağaçtım. Yaprak açtım, dal verdim, çiçek açtım. Çürüyen meyvelerim döküldü, koruk olanlarımla toz toprak… Olmuşlarım dostlarım. Hep biz olarak yaşadım da ben olmadım. Sanma ona yanarım.

Hala biz olmanın sevdasındayım. O sebepten çok kez hayal kırıklığı yaşarım. Çiçek olsam gelenleri gidenleri bal devşirmeye çalışan bal arıları sanırım ses etmeyişim ondandır. Bal arılarının, karıncaların biz olmasına gıpta eder bizim ben oluşumuza bencilliğimize yanarım.

Hani peygamberiniz; “Komşusu açken tok yatanlar bizden değil” demiş diyen ümmet. Ne kadar sadıksınız bu söze? Kaçınız merak etti komşuyu? Kaçınız çaldı kapısını derdiniz sordu yoksulun, darda olanın?

Hani; ”Yar yanağında gül hariç her şey bile…” diyenler. Kaçınız arada (anmalar haricinde) sordunuz yoldaş bildiklerinizin ahvalini?

Köyünden çıkıp (bu düzende kendi ayağına yer bulup varsıl olan) kaç köylü adamca bakabildi köyüne?

Ne kendimizi kandıralım ne karşımızdakini. Ben olup, bencilliğin cenderesinde egomuzla baş başa olduğumuz sürece; sınırlarımız kevgir, ekmeklerimiz tuzsuz, aşımız yağsız olur ve başımız dertten kurtulmaz.

Elbet benliğimize kavuşmalıyız, bencilliğe değil. Benliğimize kavuştuğumuzda biz olmanın ne olduğunu anlayabiliriz.

“Kurtuluş yok tek başına” denir ya
Ben kalmak değil biz olmaktır kurtuluş…

Muhsin SALMAN, 29.06.2024