Ciğerlerimiz Yanıyor

Doğa insana kucak açtı
Her zaman verdi de verdi,
Kıskanmadı, haset etmedi,
Önüne serdi de serdi.

İnsan nankördü, kıymet bilmedi,
Yaktı, yıktı, israf etti,
Ne kıymet ne de değerini bildi,
Felaketi kendi elleriydi,
Düşünmedi, hırsına yenildi.

Dilinde eyvahı yakındı,
Hayali bir çöl içinde,
Susuz çatlamış toprağı
Gözyaşı ile sulamak mıydı?

Şimdi ah ile feryat ediyoruz,
Yavaş yavaş yanıyoruz,
Bugün ormanlarımız yanıyor,
Hüngür hüngür yeşile ağlıyoruz.

Neden tedbir alamıyoruz,
Neden çaresine bakmıyoruz,
Her sene hep aynı hikâye,
Haybeye yanıyoruz.

Doğa bize kızgın,
Mevsimler değişiyor,
Her seneye göre bir planımız,
Bir projemiz yok mu?
Biz her sene mi yanacağız?

***

Doğa uyarıyor insanı,
İnsan hiç durmuyor,
Ne ağaç ne hayvan dinliyor,
Taş betona tapıyor, demiri,
Sevemedi bir türlü yeşili.

Çıkarı, menfaati, rahatı uğruna,
Bozdu doğanın sistemini,
Her şeye müdahale etti,
Sabır nedir hiç bilmedi.

Yetinmedi, yetmedi olan,
Olmazda idi hep gözü,
Değişti, değiştirdi kendini,
Unuttu özünü insan.

Gözü gibi bakmalıydı ormanına,
Ağacı, fidanı, çiçeği, böceği korumalıydı,
Yüzyıllarca görevi buydu,
Ama yaktı, yıktı, kesti, hazan eyledi,
Güzellik adına ne varsa her şeyi.

Ozan Süleyman Yılmaz