İlk Edebi Mektubum

Bu satırları yazarken, kaleminizden dökülen her kelimenin ağırlığını yüreğimde hissediyorum. Acının ve hüznün ince dokusuyla örülmüş yazılarınız, ruhumuzun derinliklerine uzanan bir yolculuk sunuyor. Satırlarınızda kaybedilmiş zamanın, yitirilen umutların ve derin yaraların izlerini bulurken, umuda kapı aralamak isteyen bir çırpınışı da görüyorum. Hayatın acımasız yüzüyle yüzleşmiş bir insanın içsel çığlığını duyuyorum kelimelerinizde. Yaşanmışlığın yorgunluğunu ve içsel sancının yankısını hissediyorum her satırınızda. Yüreğimin derinliklerinde yankılanan acı ve hüznü sizin kelimelerinizin gücüyle de harmanlamaya çalışıyorum.

“Bazen bir kelime yeter, anlamak için bütün hikâyeyi,” demiştiniz bir yazınızda. “Her yara iz bırakır, ama bazı izler sadece kalpte görünür,” diyerek ifade ettiğiniz acılar, insanoğlunun en derin yaralarını, görünmez izlerini bizlere gösteriyor. Bu izler, sizin yazılarınızda hayat buluyor. Her bir kelimenin ardında saklanan duygular, insan olmanın özü ve varoluşun derin anlamı olarak bizlere yansıyor. “Yaşamak, zamanın bizi her an biraz daha yaşlandırdığı bir çabaydı,” diyorsunuz bir yazınızda ve başka bir yazınızda “Yaşlanmak, geçmişini sevdiklerinle paylaştığın ve geleceğinle hesaplaştığın bir süreçti,” diyorsunuz. Bu sözlerinizle, yaşamın kaçınılmaz akışını ve her anın değerini bilmemiz gerektiğini hatırlatıyorsunuz bize.

Hayatın sizi zorlaması, kaleminizi daha da güçlü kılmış. Acıyı ve hüznü dile getirseniz de, yazılarınızda yaşamın en çıplak, en gerçek hali var. Kaleminiz, sadece bir ifade aracı değil; ruhunuzun yansıması, iç dünyanızın manifestosu. Yaşadığınız her acıyı, satırlarınızda öylesine güçlü resmetmişsiniz ki, okuyucu olarak o anları sizinle birlikte yaşıyorum. “Başkalarının acılarına karşı duyarsız kalanlar kendi acılarıyla başa çıkamaz!” Her bir cümleniz, kalbimizin en derin köşelerine işleyen birer hançer misali, bizlere insan olmanın ne demek olduğunu gösteriyor. Yazılarınızda bir insanın kırılganlığı, hassasiyeti ve güçlü bir direnişi var. “Her yara iz bırakır, ama bazı izler sadece kalpte görünür,” demiştiniz bir başka yazınızda. Kalbinizin derinliklerinde biriken bu izler, yazılarınızda birer birer gün yüzüne çıkıyor. Bu izler, sizin yaşamınızın bir parçası, sizin hikayenizin sessiz tanıkları. Her bir satırınızda bu izlerin derinliğini, acısını ve bazen de iyileşme sürecini görüyorum.

Sizin yazılarınız sadece bir ağıt değil, aynı zamanda bir umut çağrısı. Acıdan doğan bir güç ve kararlılıkla, hayatın zorluklarına karşı koyma azmiyle dolu. Yazılarınız, hayatın bütün renklerini barındıran bir mozaik gibi; acının ve hüznün yanında, sevgi ve umut da var. “Her karanlık gecenin sonunda bir sabah vardır” derken olduğu gibi, umut dolu bir geleceği müjdelemekte. Hayatın zorlukları karşısında pes etmemeyi, her karanlığın sonunda bir ışık olduğunu hatırlatıyorsunuz bize. Bu ışık, sizin kelimelerinizde hayat buluyor, bizlere yol gösteriyor.

Şiirlerinizde, insan olmanın ne demek olduğunu, varoluşun anlamını ve hayatın en ince detaylarını buluyorum. “Yüreğimde bir iz bırakır her dokunuş,” diye yazmışsınız bir şiirinizde. Bu dizeler, hayatın dokunuşlarının kalbimizde nasıl derin izler bıraktığını anlatıyor. “Gözyaşlarım, hüzünlü bir şarkının notaları gibi,” diyorsunuz başka bir şiirinizde. Bu dizeler, acının ve hüznün melodik bir ifade bulduğu şiirlerinizin yankısı. Sizin kelimelerinizde, gözyaşlarının ardındaki hikayeleri, hüzünlü bir şarkının notalarında buluyoruz. Her bir dize, kendi içsel çığlığımızı, kendi acılarımızı ve sevinçlerimizi bulduğumuz birer ayna oluyor. Şiirlerinizde geçen “Geceyi aydınlatan yıldızlar kadar yalnızız” ifadesi, insanoğlunun evrendeki yalnızlığını ve aynı zamanda birbirine olan bağlılığını ne güzel anlatıyor. Şiirlerinizde bu yalnızlık ve bağlılık temaları iç içe geçiyor, bizlere evrendeki yerimizi ve anlamımızı hatırlatıyor. Her bir yıldız, kendi başına parlayan bir ışık ama birlikte gökyüzünü aydınlatıyorlar ve her birimizde parlayan bir ışık yakıyor. “Her bahar bir umut, her kış bir sınavdır,” diye yazmışsınız. Bu dizeler, hayatın döngüselliğini ve her mevsimin getirdiği farklı duyguları özetliyor. Şiirlerinizde hayatın bu döngüleri, değişimleri ve zorlukları iç içe geçiyor. Her bahar, yeniden doğuşu, her kış, dayanıklılığımızı test ediyor. Sizin kelimelerinizle bu döngüyü hissediyor ve her anın değerini yeniden anlıyoruz.

Şiirlerinizdeki ve yazılarınızdaki hayaller, sadece birer düşten ibaret değil, onlar gerçeğin ötesinde birer yolculuk, ruhumuzun derinliklerine yapılan birer keşif, aynı zamanda edebiyatın kendisine de ilham veriyor. Şiirlerinizin bize öğrettiği bir diğer önemli şey de, hayal kurmanın sınır tanımadığıdır. Siz, bize hayallerimizin peşinden gitmenin ve onları gerçeğe dönüştürmenin mümkün olduğunu gösteriyorsunuz. Bu yüzden, yazdığınız her yeni şiir, bizim için birer rehber ve ilham kaynağı oluyor. Hayallerinizin güzelliği, bize gerçek dünyada karşılaştığımız zorlukların ötesine geçme cesareti veriyor. Şiirlerinizde bulduğumuz umut ve güzellik, en karanlık anlarda bile içimizde bir ışık yakıyor. Bu ışık, bizlere hayatta kalmanın, sevmenin ve hayal etmenin ne kadar değerli olduğunu hatırlatıyor.

Kaz Dağlarında yapılan orman katliamına yazdığınız şiir kitabı “Dağlara Çıkan Piyano”dan da size seslenmek istiyorum. Çünkü orman kıyımlarına karşı duyduğunuz bu derin üzüntü, bizleri de harekete geçmeye ve doğayı korumak için çaba göstermeye teşvik ediyor. “Kaçan ormanlar gibi yorgunum şimdi / kendini söndürmeye kalkan evler gibi kül,” dizelerinizdeki acı ve sözlerinizin gücü, sadece doğaya olan sevginizi değil, aynı zamanda bu yıkıma karşı duyduğunuz acıyı, çaresizliği ve öfkeyi de bizlere aktarıyor. “Bir çakıl olsam / yatağını değiştirebilir miyim / nerde bir yangın görsem / söndürebilir miyim diye / bir ırmakla akıp durdum uzun süre,” dizelerinizdeki insan eliyle gerçekleştirilen tahribatlara karşı umut arayışınızı dile getirişiniz ve çaresizliğiniz, çaresizliğimizin acısını da iletiyor. Kitabınızdaki her bir dize, doğanın çığlığına dönüşüyor ve bizlere bu yıkımın ne kadar derin ve geri dönülmez olduğunu hatırlatıyor. Ormanların yok oluşuna karşı duyduğunuz üzüntü, bizim de yüreğimizde yankılanıyor ve bizleri bu konuda daha bilinçli ve duyarlı olmaya davet ediyor. Şiirlerinizde ifade ettiğiniz doğa sevgisi, bize bu dünyaya ne kadar bağlı olduğumuzu ve doğayı korumanın ne kadar önemli olduğunu gösteriyor. Sözleriniz, sadece birer şiir değil; aynı zamanda birer farkındalık çağrısıdır. Siz, kelimelerinizle doğanın koruyucusu oluyor, bizlere doğayı koruma ve sevme sorumluluğunu hatırlatıyorsunuz. Ormanların yok olmasına karşı verdiğiniz bu edebi mücadelede yalnız olmadığınızı bilmenizi isterim. Sözlerinizin gücüyle bizleri bir araya getiriyor ve hep birlikte doğa için daha iyi bir gelecek için çalışmaya davet ediyorsunuz. Şiirlerinizin, bu dünyaya daha fazla sevgi, saygı ve duyarlılık getirmesini ümit ediyorum. Kaz Dağları’na Savunma yazabilen bir şaire en iyi daha nasıl yazılır bilmiyorum inanın! Heybemde anlatmaya yeter kelimem az.

Birçok sözünüzle insanın varoluşsal mücadelesini ve toplumsal sorumluluklarını derinlemesine irdeleyen, içsel bir yolculuğa davet eden güçlü ifadeler kullanıyorsunuz. Her biri, insanın kimlik arayışı, toplumsal bilinç, zaman ve hatıralar arasında kurulan karmaşık ilişkilere dair farklı perspektifler sunuyor. “Senin ayrım noktan sendin. Hem herkesten biri oldun, hem herkesten farklı. Üstelik sen yollara yazgılıydın. Yolun kendisine… Bu yüzden birçok yalnızlık edindin.” Bu sözler, bireyin kendini keşfetme sürecindeki içsel çelişkilerini ve yalnızlığını ifade ediyor. Kişi, hem toplumun bir parçası olma arzusu hem de özgün kimliğini koruma çabası arasında gidip gelir. Yol, burada hem fiziksel bir hareketliliği hem de içsel bir yolculuğu temsil eder. Kişinin yalnızlığı, bu yolculuğun kaçınılmaz bir yan ürünü olarak belirir; çünkü kendine ve yoluna sadık kalmak, bazen diğerlerinden kopmayı gerektirir. “Sık sık başa dön. Kendini ve geleceği anımsa. Çocukluğuna yaklaşmaktan çekinme. Yabancısı olduğun kentler listesinden sor nerde olduğunu, nerelerde yaşadığını, neler yaşadığını…” Bu ifade, bireyin kimliğinin köklerine dönme ve geçmişiyle hesaplaşma çağrısıdır. Çocukluğa dönüş, saflık ve masumiyetle yeniden bağ kurmayı ima ederken, yabancı kentler ise kişinin zaman içinde kaybolan ya da değişen yönlerini temsil eder. Geçmişi ve kökleri unutmadan, bireyin nereden geldiğini, kim olduğunu ve nereye gittiğini sorgulaması gerektiğini vurgular. “Dünyada bunca olup bitenden sonra neleri yeniden yaşamamamız ve neleri yeniden yapmamamız gerektiği konusunda ders alınmış olsaydı, insanlığın bilinç çıtası nerede olurdu? İnsanlığın bir arada yaşama bilinci başlangıç noktasının ne kadar sağında?” Bu alıntı, tarihin tekrarlanan hatalarından ders alınması gerektiğine dair derin bir sorgulamadır. İnsanlığın gelişiminde öğrenilen dersler, toplumsal bilinç ve etik değerler üzerinde ne kadar etkili oldu? Bu soru, bireyi ve toplumu, geçmişteki hatalarla yüzleşmeye ve aynı hataların tekrarlanmaması için bilinçli bir çaba göstermeye çağırır. “İnsan ne kadar insan? Ya da insan neresi?” Bu sorular öğretmenim, insanlığın tanımını ve özünü sorgular. İnsan olmanın anlamı nedir? İnsanı insan yapan nedir? Biyolojik varoluş mu, etik ve ahlaki değerler mi, yoksa bu değerlerin nereye kök saldığı mı? İnsanlık, yalnızca fiziksel bir varoluştan ibaret değil; bu varoluşun içeriği, onu anlamlı ve değerli kılan şeydir. “Sen ne dersen de geçmiş bir ışıldak / tren farları gibi aydınlatmak için önümüzü / çünkü yarını yapmaktır şimdinin görevi.” Geçmişin, geleceği aydınlatan bir rehber olduğu fikri burada öne çıkar. Geçmiş, bir ışık gibi önümüzü aydınlatır, bugünü ve yarını şekillendirir. Şimdinin görevi, bu ışığın rehberliğinde geleceği inşa etmektir. Bu, sorumluluk ve bilinçle hareket etmenin önemini vurgular. Bu sözler, derin düşünceler ve sorgulamalarla dolu; bireysel ve toplumsal bilinç, geçmişle hesaplaşma ve geleceği inşa etme üzerine yoğunlaşan edebi bir bakış açısını yansıtıyor. Bu seslenişiniz, okuyucuya kendi yaşamını, sorumluluklarını ve insanlık halini yeniden düşünmeye teşvik ediyor, öğretmenim.

Canım öğretmenim, şiir halinde yaşayan bir adamın dünyaya nereden gidileceğini gösteren yolculuğunu takip ediyorum sizinle. Bu mektubu size, yazdıklarınızla bizlerle paylaştığınız güzel hayaller ve derin duygular için teşekkür etmek ve onların hayatımızdaki değerini ifade etmek için de kaleme aldım. Kaleminizle dile gelen duygularınız, birçok insana ilham veriyor. Kurduğunuz cümlelerde yankı bulan acılar, okuyucuların yüreklerine dokunuyor ve onlara güç veriyor. Kelimeleriniz, karanlıkta bir ışık gibi yol gösterici oluyor. Yazılarınızdaki derinlik ve samimiyet, insan olmanın anlamını bir kez daha hatırlatıyor. Acının ve sevginin, hüznün ve umudun iç içe geçtiği bu hayat yolculuğunda, kaleminiz bizlere rehberlik ediyor. Aynı dönemde yaşamış olmaktan ve yazılarınızı okuyabilme şansına sahip olmaktan büyük mutluluk duyuyorum. Kaleminiz hiç susmasın, yüreğinizden geçenler hep satırlara dökülsün. Yazmaya devam etmeniz, yalnızca edebiyat dünyasına değil, tüm insanlığa büyük bir katkıdır. Dizelerinizin gücünün ve etkisinin asla azalmasını dilememekle birlikte, her yeni eserde daha da parlayan bir ışık olarak kalmanızı temenni ediyorum. Lütfen hayallerinizi bizimle paylaşmaya devam edin. Siz yazdıkça, biz de sizinle birlikte hayal kurmaya ve bu hayalleri yaşamaya devam edeceğiz.

Kaleminizin bize gösterdiği yolda, sizin kelimelerinizde bulduğumuz ışıkla yürümeye devam edeceğiz.

Saygılarımla.

İlkay