Kolektif Yasımız, Narin
Yaş almış büyüklerimiz, eski kuşaklar anlatırlar. Anadolu’da köylerde, bir vefat, insan kaybı yaşandığında belli bir süre evlerde radyo dahi açılmazmış. Ses yapılmazmış yani.
Bir aydır, ruhlarımızı çok derinden sarsan, insanlık vicdanını ağır yaralayan bir trajedi yaşıyoruz. Diyarbakır’da, bir küçük mahallede (köyde) 8 yaşındaki narin bir beden vahşi bir cinayete kurban ediliyor.
Tüm dünyada maalesef gündem olan bu vahşet, hayatımızda derin yaralar açtı. Peki, kolektif yasımızı yaşayabiliyor muyuz? Toplum olarak, halk olarak. Ne mümkün. Geçen dört haftalık sürede çoğumuz neredeyse cinayet dedektifi, adli tıp uzmanı, kolluk kuvveti mensubu durumuna getirildik.
Kim, nerede, nasıl, niçin narin bir bedene kıydı? Bu soruların yanıtlarını devletin en kısa sürede ortaya çıkarması gerekiyor.
Kolektif yası yaşamayan devlet, yaşatmayan hatta manipüle etmeye çalışan bir kısım medya, bu vahşi cinayet üzerinden bile toplumu bölmeye çalışan yöneticiler!
Köyünde, olayı örtbas etmeye ve kolluğu yanıltmaya çalışan aile bireylerinin yas yaşamadıkları çok belli. Peki ya bizler? Radyolarımızı kısalım, televizyonları kapayalım mı?
En azından…
Miyo Bucanero
