Sevdiğim…

Bir gece efkârladım yine,
Sordum ona:
“Ölsem gitsem, sevmeye devam eder misin beni?”
“Saçmalama,” dedi.

“Ben erken ölürüm zaten,
Sevdiceğim,
Benden sonra kimseyi sevme,
Ya da seversen eğer…

Eğer seversen, benden az sev.”

“Hayallerimiz var,” dedi daha,
“Emekli olup bir deniz kıyısında
Ayaklarımızı uzatıp oturmak.”

Dedim ona:
“Hayaller gerçekleşse,
Neden hayal desinler adına?”

“İlerde,” dedi ışıldayan gözleriyle,
Hâlâ umudu var onun.

Ancak olur mu benimle,
Bilmiyorum.
O hayat dolu bakıyor,
Ben ise pesimist duygular içerisinde
Boğulmuşum.

Suçladı beni:
“O zaman neden ortak oldun hayallerime!”
Haklıydı,
Tutamayacağı sözler vermemeli insan.
İşte o vakit kızdım kendime!

İçimden iyilikler akıtmak isterim sana,
Ancak kan bulaşmış kalemime.
İçimde öldürdüğüm ‘ben’in kanı,
Ve bu kan silinmeyecek hiçbir zaman.
Her gece intikam alıyor benden.

Ben yazarken bunları,
Kızıyorsun bana.
Okurken de kızacaksın,
Biliyorum…

‘Canım’ diyorsun bana.
Eğer gerçekten canınsam,
Sıkmayacağım kendimi.

Sevdiğim,
Ben ise ‘sevdiğim’ diyorum sana.
Daha önce de sevdim,
Ama seni sevince anladım ki
Aslında ben onlarda
Sana biriktirmişim tüm sevgimi…

Metin Emre Kuşçu