Yenilmişliğine Gülen Bir Adam

Özgür ellerinin bitik gözleriyle
Uçtu adam sorumsuzca doğaya
Terk edilmişliğinin kahkahaları yanarken
Yamandı gözlerinde tüten alev
Güllerin kokularını yitirdiği limandan
Savurdu saçlarını ceylan
Kavuşturdu tekneyi sonsuza
Ardından bakmadı
Koştu yarınlardan sonraya
Yüzme bilmeyen gemici çırpındı durmadan
Çırpınan kolların ölümüydü sensizlik.

Yokluğun katlanır dert değil bebek,
Gözlerin şart olmuştu yaşamaya
Sözlerinse ayrılığa.
Yağmurun çevrelediği gözlerimde
Islak bakışlı tebessümlerin var ya
Çek o çelimsiz gülüşlerini, çek üstümden
Git benden öte ben sende değilem
Senin gözlerin güneşte güneş uzak bana
Gözlerin kara çekmiş görmeye
Ellerin engel tutmaya…

Sen ey ceylan güzel bebek,
Yağmur sanıp gözyaşlarımı
Güldün mü hiç? Denizlere karşı
Seni bekleyen yenilmişliğinden
Korktun mu hiç? Yendiklerini görüp.
Çatlak bir aynada yüzüne
Baktın mı hiç? Bölmek için yalnızlığını,
Bırak ellerini yalnızlığıma
Bak nasıl bölecekler yarınlarını dünlerime
Vurmak için yalnızlığımı yüzüme…

Ali Erkan Güneri
1971